توانگرى مومن در بى نیازى از مردم است.

کسی که نیکو کاری اش او را شادمان کند و بدی اش وی را بد حال گرداند چنین کسی مومن است.

برای مومن چقدر زشت است که میل و رغبتی داشته باشد که او را به ذلت و خواری بکشاند.

با ديگر مردمان، به انصاف رفتار كن و با مؤمنان، به ايثار

هرگز مؤمن از شنيدن خير و خوبى سير نمى ‏شود، تا آن‏كه سرانجامش بهشت گردد.

شادی مومن در چهره اوست و قوت او در دینش و اندوه او در دلش.

به خداوند خوش گمان باش، زيرا خداى عزوجل مى‏ فرمايد: من نزد گمان بنده مؤمن خويش هستم، اگر به من خوش گمان باشد، به خوبى با او رفتار مى‏ كنم و اگر به من بدگمان باشد، به بدى با او رفتار مى ‏كنم.

به راستى كه اين زبان كليد همه خوبى‏ها و بدى‏ هاست پس شايسته است كه مؤمن زبان خود را مُهر و موم كند، همان گونه كه (صندوق) طلا و نقره خود را مُهر و موم مى‏ كند.

بهترين چيزى كه به مؤمن داده شده خوش اخلاقى و بدترين چيزى كه به انسان داده شده دلى بد در چهره‏اى زيباست.

هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه خداوند ايمان را همدم و آرامش‏بخش او قرار مى‏دهد، چنانچه حتى اگر در قله كوهى هم باشد، احساس تنهايى نمى‏كند.

به راستى كه مؤمن با برادر مؤمنش آرامش پيدا مى‏ كند، چنان كه تشنه، با آب خنك آرامش مى ‏يابد.

موعظه را بپذير و به آن عمل كن، زيرا موعظه نزد مؤمن از عسل ناب شيرين تر است و براى منافق از بالا رفتن از پله بر پير مرد كهنسال دشوارتر است.

مؤمن را از سيمايش مى شناسيم و منافق را از نشانه هايش.

مؤمن خوبى مى كند و مى گريد، ولى منافق بدى مى كند و مى خندد.

خداوند اجابت دعاى مؤمن را به شوق (شنيدن) دعايش به تأخير مى اندازد و مى گويد: «صدايى است كه دوست دارم آن را بشنوم» و در اجابت دعاى منافق عجله مى كند و مى گويد: صدايى است كه از شنيدنش بدم مى آيد.

مؤمن كم حرف و پر كار است و منافق پر حرف و كم كار.